Vincents blog
Op reis met de Trans Mongolië Expres
Deze zomervakantie zijn we (Sietse en Vincent) met de trein van Moskou naar Peking gereisd. Via een gespecialiseerd reisbureau, Tiara Tours, hebben we een 18-daagse geboekt. Zij zorgden voor de treintickets, visa en overnachtingen in Moskou, Irkoetsk/Bajkalmeer, Mongolië en Peking.
We begonnen met een vlucht naar Moskou via Wenen. Op het vliegveld van Moskou zouden we opgehaald worden voor een transfer naar ons hotel. Maar helaas er was niemand. Na wat heen en weer gebel bleek dat Moskou meerdere vliegvelden heeft en dat onze chauffeur op een ander vliegveld stond aan de andere kant van de stad. Dus hebben we samen met een Nederlands echtpaar dat ook stond te wachten een taxi genomen. Na onze bagage gedropt te hebben zijn we gelijk met de metro de stad ingegaan. We waren wel toe aan een biertje op ons eigen terras dat we 3 jaar geleden tijdens ons eerste bezoek aan Moskou ontdekt hadden. Het smaakte prima. Verder een leuke avond en dag in Moskou doorgebracht, waarbij we ondermeer het Gorki park bezocht hebben en inkopen hebben gedaan voor de treinreis die ons stond te wachten
’s Avonds laat vertrok de trein voor het eerste deel van de trip naar Irkoetsk. Een reis van ± 5185 kilometer die maar liefst 3 dagen + 4 nachten duurt. Dagen en nachten die voorbijgevlogen zijn. Natuurlijk hebben we zoals we ons voorgenomen hadden veel gelezen en sudoku’s gemaakt, maar in de trein was er veel meer te beleven. Zo waren er aardig wat Nederlanders waarmee je een praatje kon maken. Dat ging veel over de Tour met de dopinggevallen en het nieuws over Rasmussen. Nieuws wat ons makkelijk bereikte via de mobiele telefoons die bijna de hele reis bereik hebben gehad. Het landschap kende veel steppes, bossen en steden en dorpen. Genoeg afwisselend om je te vermaken. En zo’n vier keer per dag stopten we op een station. Daar staan dan allemaal kooplieden bij wie je drinken en eten (fruit, brood, worst, chips en noedels) in kan slaan. Een prima gelegenheid om even frisse lucht te happen en je benen te strekken. Je moest wel op de trein letten want na een aantal minuten jagen de conducteurs je weer naar binnen zodat de trein verder kan. Net als in de tour wordt op niemand gewacht.
De coupé
We deelden onze 4-persoons coupé met een Russisch gezin, vader, moeder en zoontje van 10. Ze vroegen ons nog of we wilden ruilen, maar we hielden vast aan onze gereserveerde plekken zodat we in ieder geval de reis in dezelfde coupé konden doorbrengen. Dat betekende dat 1 van de russen bij de buren moest slapen. Een praatje maken met de Russen viel niet mee, ze spreken nauwelijks Engels. We merkten wel dat de wodka rijkelijk vloeide. De eerste nacht voor het slapen gaan werd er al een fles naar binnen gewerkt. De volgende dagen bleek dat moeder een echte alcoholist was met een kwade dronk. Resultaat geen aandacht (en waarschijnlijk ook weinig eten) voor zoonlief en voor ons af en toe wat overlast.
Victor, een jonge Moskoviet in de coupé naast ons lette gelukkig wel een beetje op Nikita, de jongen van 10, die daar sliep en papte met ons en pa en moe aan. We mochten meedrinken van zijn voorraad door grootvader gestookte wodka en mee kijken naar dvd’s met Russische ‘cultuur’ (B-films met vooral veel geheim agenten en blondines). Warm eten deden we in de restauratiewagen, al konden we daar niet altijd terecht omdat er groepen waren die de hele wagon hadden gereserveerd. Gelukkig was er in de wagon een samovar met warm gestookt water aanwezig waarmee je soep, koffie en noedels kon maken.
De trein en de stationsklokken staan de hele reis op Moskoutijd terwijl de werkelijke tijd geleidelijk 5 uur verschuift. Wij zijn met het dag en nachtritme meegegaan en kwamen zo ’s ochtends vroeg aan in Irkoetsk terwijl het voor de trein en een deel van de reizigers nog midden in de nacht was.
Van het station in Irkoetsk zijn we met de bus naar het Bajkalmeer gebracht. Daar hebben we een nacht geslapen in een wintersporthotel vlakbij de skipiste. Vanwege de zomer geen sneeuw maar wel een werkende skilift en tekengevaar. De tweede nacht hebben we in Irkoetsk zelf doorgebracht omdat de dag daarop de trein weer heel vroeg (Irkoetsk-tijd) zou vertrekken naar Mongolië.
Het tweede deel van de treinreis van Irkoetsk naar Ulan Bator in Mongolië begon verrassend. De gereserveerde plekken van de westerse toeristen bleken bezet te zijn door Mongoolse kooplieden en hun handelswaar. Met moeite konden we hun, het was ‘s ochtends heel vroeg, wakker krijgen en de coupé’s innemen. Het kostte bijna een uur om hun handelswaar er uit en onze bagage er in te krijgen. Dit keer deelden we de coupé met een jong frans stel dat een wereldreis aan het maken is. De communicatie, in het Duits, was wat makkelijker en de overlast in de coupé was verdwenen. Daarbuiten stonden de gangen propvol met handelswaar van de Mongolen. Handelswaar waarmee continu heen en weer gesleept werd van wagon naar wagon en coupé naar coupé.
Handelswaar in de gangen
Pas tegen de grens werden de gangen leger en leger. De koopwaar werd verborgen in luiken in het plafond en in de gangvloer en in kasten van de conductrices, die welwillend een oogje dichtknepen. Waar natuurlijk wel wat tegenover moest staan. Bij de grens was de gang helemaal leeg en zelfs schoon gezogen voor de controles van de douane. Controles die vooral aan de Russische grens ellenlang duurden. We hebben daar maar liefst 5,5 uur gestaan in moordende hitte, het was de warmste dag van onze vakantie. De eerste uren mochten we nog uit de trein maar de laatste uren was het afzien in de trein totdat we onze paspoorten terugkregen.
De kooplui werden gecontroleerd, sommige luiken geopend en af en toe zagen we wat steekpenningen en –goederen voorbij komen. Gelukkig ging de controle in Mongolië 2 keer zo snel. Na een korte nacht arriveerden we in Ulan Bator, de hoofdstad van Mongolië en 6304 kilometer van Moskou. Daar stond de bus klaar voor een anderhalf uur durende reis naar onze verblijfplaats in het natuurpark Terelj. We sliepen daar in een kamp in een ronde witte nomadentent, ‘Ger’, met 4 bedden en wat kasten.
Gertenten
Voor het sanitair waren we aangewezen op een toiletgebouw. En eten en drinken konden we krijgen in een centrale ruimte met bar. Op aanraden van het reisbureau hebben we gekozen voor het driedaagse excursieprogramma. De eerste excursie was vlak bij ons tentenkamp maar de andere dagen moesten we vroeg op om anderhalf uur met de bus naar Ulan Bator te rijden waar de meeste bezienswaardigheden van Mongolië zijn. En dat in de regen, opgewekt door zilveroxide pijlen om de aanhoudende bosbranden in de heuvels rond de hoofdstad te blussen. De derde dag was de groep aardig uitgedund, letterlijk en figuurlijk, omdat de een na de ander getroffen werd door een heftige buikgriep. Ook wij moesten er uiteindelijk aan geloven waarschijnlijk besmet door de smerige troep op de gezamenlijke wc’s die door de heftigheid van de griepaanval niet meer continu schoon te houden waren.
Het grootste deel van de tentenkampbewoners ging de vierde dag met ons de trein weer in voor de laatste ruim 1000km naar China. Dit keer 2 wagons exclusief voor toeristen dus dit keer weinig avonturen met de lokale bevolking. Een mooie trip door de Gobi-woestijn die veel uitziekende groepsleden, waaronder Sietse, nauwelijks gezien hebben omdat ze bij moesten slapen. Tot mijn verrassing had elk dorpje (soms maar 4 huizen) een basketbalveld en was er veel water in de woestijn te vinden. De grens tussen Mongolië en China was opnieuw een belevenis. Maar dit keer met een uitgebreid en aangenaam pauzeprogramma.
De Mongoolse douane wikkelde de formaliteiten snel af waarna we door een mooie poort China inreden. Daar werden we ingehaald met fanfaremuziek en beambten in uniform die voor ons in de houding stonden. Tijdens het controleren van de paspoorten werd er driftig gerangeerd en kregen we een extra attractie. In een loods werd elke wagon omhoog getakeld zodat er nieuwe onderstellen onder de trein gereden konden worden. Dit is nodig omdat de sporen in China smaller zijn dan die in Mongolië en Rusland. Daarna tot ’s middags in de trein gezeten door een prachtig berggebied met af en toe uitzicht op de Chinese muur.
In Peking (7865 km van Moskou) zijn we weer met de bus naar het hotel gebracht.
We zijn zo slim geweest om daar niet aan de excursies mee te doen, zodat we op ons eigen tempo de vele bezienswaardigheden van Beijing konden bekijken. Alles stond al helemaal in het teken van de Olympische Spelen van 2008. Juist die week zou het IOC voor inspectie komen en op het plein van de Hemelse Vrede werd daar een groot podium voor gebouwd.
Vlak voor het plein afgesloten werd konden wij er de eerste dag nog over wandelen op weg naar de Verboden Stad. Vol met Aziaten en groepen toeristen met gidsen en vlaggetjes om bij elkaar gehouden te worden. Wat waren wij blij dat we onze eigen gang konden gaan.
Internetten viel erg mee. We konden ongestoord onze mail lezen en surfen op het net, ook via Google, al werd een beperkt aantal sites afgeschermd.
Onze tweede dag in Beijing zijn we wel met de groep mee geweest op excursie naar de Chinese Muur. Waren we zelf de buikgriep alweer vergeten zij konden nog steeds over bijna niets anders praten.
De Chinese muur
De andere dagen hebben we wat door de stad gedwaald met de metro en op de fiets. We hebben het leven bekeken in de arme buitenwijken en hutongs, een volkswijk met nauwe straatjes met veel bedrijvigheid, en bezochten parken, tempels en enorme winkelcentra die Beijing meer en meer een moderne westerse stad maken. Het Chinese eten smaakte net zo lekker als hier. Sietse met zijn blonde kop was een bezienswaardigheid en moest met de chinezen op de foto. En ook de Chinezen hebben de terrasjes ontdekt en wij daar het Chinese bier.
Op de 5e dag was het weer voorbij en gingen we met het vliegtuig terug naar Amsterdam.
Het vliegtuig gaat natuurlijk veel sneller maar je merkte wel goed welke afstand we met de trein hebben overbrugd. Al met al een vakantie die we niet snel zullen vergeten.
Zoals altijd heeft Sietse weer een weblog gemaakt. Je kunt het volledige vakantieverhaal en alle ruim 400 foto’s bekijken op http://sietse.net/vakanties.
Vincent
Roze Zaterdag
Al jaren ben ik bezoeker van de Roze Zaterdag. Sinds 1983 in Leiden heb ik er geen gemist.
Na jaren lang consumeren vond ik dat het tijd werd om de Roze Zaterdag naar Rotterdam te halen. Na een lobby voor 2000 werd het uiteindelijk 2001 het jaar dat Rotterdam Culturele Hoofdstad was van Europa. Het werd een 10 daags spektakel Rotterdam Roze met als hoogtepunt de Roze Zaterdag. En na de 10-daagse was mijn bemoeienis met HLBT-pride nog niet voorbij. Vanaf 2001 ben ik actief in de landelijke Stichting Roze Zaterdagen Nederland die d eRoze Zaterdga toewijst aan een stad in Nederland en EPOA, de europese vereniging die hetzelfde doet met Europride in Europa. Nu de Roze Zaterdag nadert (30 juni in Bergen op Zoom) en hetzelfde geldt voor europride in Madrid is het weer een drukke tijd. Beide evenementen worden een succes en vanaf juli kunnen we vooruit kijken naar Roze Zaterdag 20o8 in Tiel en Europride 2008 in Stockholm.
Wijnen
Sietse en ik zijn wijnliefhebbers. Bij het eten drinken we graag een glaasje rood of wit. En in de zomer op het dakterras rosé. Na lang zoeken hebben we een goede wijnhandel gevonden in Utrecht aan de Adriaan van Ostadelaan 12. Eens in de zoveel tijd rijden we langs en nemen we een paar doosjes mee. Omdat onze favoriete witte wijn de don Martino even uit de handel is zijn we nu even aan het uitproberen. Welk van de aangereikte alternatieven het lekkerste is hoop ik binnenkort te melden op de site bij de lekkere wijnen.
Vakantie Canada
Vandaag begint onze vakantie. We zijn druk met wassen, pakken en papieren bij elkaar zoeken. Morgen, maandag de 24e juli, vertrekken we naar Montreal in Canada.
De eerste dagen zal ik druk zijn met de derde wereldconferentie over homoseksualiteit en werk "Workers Out". Op de laatste dag van deze conferentie, die weer een subconferentie is van een veel grotere conferentie over homoseksualiteit en mensenrechten, beginnen in Montreal de Outgames. Sietse zal deze eerste dagen zichzelf moeten vermaken. En dat gaat zeker lukken want hij gaat 2 dagen zelf vliegen waarvan 1 hopelijk in een watervliegtuig.
Na 1 week conferentie en Outgames huren we een auto en gaan we toeren door Ontario en Quebec. We zullen in ieder geval de Niagara Falls bezoeken en daarna zien we wel waar we terecht komen in de schitterende natuur van Canada.
Op 10 augustus vertrekt ons vliegtuig terug naar Nederland en op 14 uagustus gaan we beiden weer aan het werk.
Pride Season
In de zomer is het weer tijd voor evenementenbezoek. En in mijn geval zijn het vaak roze evenementen. De Roze Zaterdag is mijn vaste uitje geworden op de laatste zaterdag in juni.
De Roze Zaterdag wordt elk jaar in een andere stad georganiseerd. Zo heb ik de afgelopen jaren al heel wat Nederlandse Steden leren kennen. Dit jaar is de Roze Zaterdag op 24 juni in Zwolle.
En Sietse en ik zijn natuurlijk van de partij. We maken er een heel weekend van en logeren in hotel Fidder.
Voor mij is het niet alleen een uitje. Als bestuurslid van de Stichting Roze Zaterdagen Nederland heb ik ook een aantal representatieve taken en met de ABVAKABO homo/lesbische leden loop ik mee in de parade. En ook achter de stand zal ik mijn neus laten zien.
Sinds 2000 ben ik actief in EPOA wat staat voor European Pride Organisers Association.
EPOA is een netwerkorganisatie van organisatoren van Prides(Roze Zaterdagen) in Europa.
En sinds 2003 zit ik daar in het bestuur. Bepaalt de Stichting Roze Zaterdagen Nederland waar de Roze Zaterdag in Nederland komt. EPOA doet dat voor Europride. Dit jaar is Europride op 1 juli in London. En volgend jaar in Madrid. London kan ik helaas niet bezoeken dit jaar maar Madrid zal ik wel zien voor de jaarlijkse EPOA-conferentie in oktober.
Ook Utrecht heeft zijn eigen roze festival, het Midzomergrachtfestival. Afgelopen zaterdag hebben Sietse en ik er nog een restje van meegekregen. Op de Oudegracht tussen Bodytalk en Chueca (de vroegere Wolkenkrabber) lag een ponton waarop optredens en dj's te beluisteren waren.
De aansluitende feesten hebben we gemist omdat we te moe waren na een middagje rosé aan zee in Scheveningen.
Wijn
Sietse en ik houden van een wijntje.
In Rotterdam was ik verwend met een goede wijnhandel vlakbij (van Otterloo aan de Benthuizerstraat). In Utrecht hebben we die nog niet gevonden.
Van overbuurman Martin kregen we de tip om de wijnbeurs eens te proberen. Via internet kan je een bestelling doen en dan worden ze thuis bezorgd. Dus dat hebben we geprobeerd. Maar de bestelling liet wel lang op zich wachten. Eerst moet je betaald hebben en dan kom je in het bezorgprogramma. Ze bezorgen overdag en laten niet weten wanneer ze komen. Da's lastig.
Dus eerst moeten ze voor niets komen dan krijg je een kaartje en moet je bellen om te horen wanneer je in het bezorgprogramma zit. En dan moet je thuis blijven. Gelukkig kon Sietse woensdag een middagje thuis werken. Dus 6 weken na de bestelling hebben we nu 12 flessen wijn.
En nu de komende dagen maar proeven of ze lekker zijn. Houdt het overzicht van de lekkere wijnen in de gaten. Als de wijn onze smaaktest positief doorstaat dan zie je de naam verschijnen op de site.
Websitebeheer
Tweede Pinksterdag, 5 juni 2006, stond voor mij in het teken van het beheer van websites.
Eerst heb ik met de redactie van de website van de homolesbische groep van ABVAKABO/FNV les gehad in het beheer van die website. Echt lukken leek het niet maar zoals zo vaak vragen dit soort zaken geduld. Als je er mee bezig bent wil je direct resultaat zien maar het verwerken van wat je ingevoerd hebt duurt even. Dus het is net als die pizza "Even wachten voor het beste resultaat".
Toch is het pakket dat Sietse heeft aangemaakt voor mijn eigen website gebruiksvriendelijker. Ik heb er vandaag mee geoefend en heb het gelukkig snel onder de knie. Wel waren er aanvankelijk nog wat problemen met het doorlinken van bestanden en sites. Maar ook dat lukt nu dus lorijn.net kan officieel het net op en mijn oude website vervangen.